Soms valt het ook allemaal even niet mee. Dan vraag je je af of je alles wel goed doet en of je misschien toch niet moet luisteren naar wat die ene persoon tegen je gezegd had dat je moest doen. Ook al voelde dat niet helemaal dat het iets voor jou was.

Eigenlijk kun je daar heel kort over zijn, als iets niet goed voelt moet je je afvragen waarom je het zou moeten doen? Kan het wellicht ook anders? Kan het op een manier die goed voelt voor jou als ouder?

Obstakel in de opvoeding

Regelmatig komt het voor dat ouders en kinderen tegen een obstakel in de opvoeding aanlopen. Iedereen heeft er een mening over hoe je het op moet lossen of hoe je het probleem aan moet pakken.
“Als het er een van mij was geweest nou dan zou ik het wel weten!”, is helaas een ontzettende dooddoener voor de ouders en het kind in kwestie. Want het is niet jouw kind, en het is niet jouw gezin.

Ieder persoon is uniek

We vertonen verschillende gelijkenissen maar hoe je het ook went of keert, we zijn allemaal uniek. Dus wat voor de ene ouder en kind werkt hoeft helemaal niet voor de ander ook zo te werken. Neem nu mijn zoon en dochter, twee totaal verschillende persoontjes. Wat bij de een werkt, heeft bij de ander geen effect en omgekeerd.
Wanneer ze tijdens de peuterpuberteit in het verzet gingen en niet mee wilden, hoefde ik tegen mijn dochter maar te zeggen: “Dat is goed, dan ga ik wel alleen, Daag.”, dan wist mijn dochter niet hoe snel ze toch met mij mee wilde komen. Mijn zoon daarentegen zei gewoon vrolijk, “Ja, dat is goed. Houdoe!” en die liep een totaal andere richting op dan dat ik wilde.

Inmiddels zijn ze beide de peuterpuberteit uit en kun je het stukje peuter weghalen, maar ook nu zijn ze verschillend en hebben ze op aan aantal gebieden een andere aanpak nodig. Bijvoorbeeld bij de huiswerkmentaliteit. Voor de een geen probleem terwijl de ander heeft toch wel enige begeleiding van ons als ouders nodig om alles in goede banen te leiden.

Goed bedoelde adviezen

Wanneer je dan als ouder echt je helemaal vast wil houden aan alle adviezen en dergelijke die er te vinden zijn in je sociale omgeving of op de sociale media, word je gillend gek. Maar hoe doe ik dat dan? Nou als volgt:

Wanneer ik ergens tegen aan loop, ga ik voor mezelf even na voor wie het nu eigenlijk een probleem is. Is het een probleem voor ons allemaal als gezin of heb ik er vooral last van als moeder? Is het iets waar ik iets mee moet doen, of kan ik het op zijn beloop laten? Zien mijn kinderen het als een probleem? Wanneer doet het probleem het zich voor? Wat is hetgeen ik eigenlijk graag zou willen zien en is dat ook wat de ander graag zou willen? Zo ja, waarom lossen we het dan zo niet op? Zo nee, hoe komen we dan toch tot elkaar zodat er toch een oplossing komt? Of is dus juist iets waarbij ik als ouder mijn verantwoordelijkheid moet nemen en ben ik “baas” en moet mijn kind zich er maar naar schikken? En wil ik dat op die manier?

Praten

Allereerst helpt het om er in ieder geval met je partner over te praten of anders in ieder geval met iemand bij wie je weet dat je je verhaal kwijt kunt zonder dat er meteen adviezen gegeven worden. Praat eens hoe het door de ander ervaren wordt. Deel je zorg of je probleem. Bekijk dan samen wat je graag anders zou willen zien zodat je als ouders weet hoe je er samen in staat en dit ook zo naar je kinderen kunt uitdragen.

Bespreek met je kind op het niveau dat bij hem of haar past waar je tegen aan loopt en dat je dat graag zou willen oplossen.

Luisteren zonder oordeel

Luister eerst naar het verhaal van je kind, zonder te oordelen. Dat is ontzettend lastig in een aantal gevallen maar probeer het echt! Luister om je kind te willen begrijpen. Wanneer je luistert om te begrijpen, blijf je namelijk open staan voor het verhaal van je kind.
Wanneer je al je einddoel voor ogen houd, kan het gebeuren dat je alleen maar datgene hoort wat je wil horen en niet wat je kind je eigenlijk wil vertellen.
Hoe zou je kind het graag op willen lossen wanneer het kind het ook als een probleem ervaart dat jullie een strubbeling hebben in jullie onderlinge relatie. Bespreek dit met elkaar en probeer hierin ook duidelijk aan te geven waar jij tegen aanloopt en waarom je er tegen aan loopt.

De juiste toon

Wanneer je zegt, dat je zijn muziek vreselijke herrie vindt zal hij het zo maar niet zachter zetten. Lekker boeiend dat zijn ouders het vreselijke herrie vinden, dat is iets wat al generaties lang voorkomt dus waarom zou hij dan ineens de muziek zachter moeten zetten?
Wanneer je aangeeft dat je het fijn vindt dat hij een muziekkeuze heeft waar hij zo van kan genieten maar dat je zijn smaak niet deelt en er juist heel chagrijnig van wordt, dus dat je het fijn zou vinden als het volume wat lager kan zodat jij ook kan genieten van jouw persoonlijk muziekkeuze zodat jullie beiden lekker je ding kunnen doen, zal je eerder medewerking krijgen van je puber dan wanneer je zegt dat de muziek uit moet omdat jij het zegt.

En nee, dat is dan niet toegeven aan, dat is kijken hoe je er beide het best uit kunt komen. Een win-winsituatie.

Hulp vragen is geen schande

Verder is het ook nooit een schande om eens vrijblijvend om advies of hulp te vragen aan een persoon buiten je vertrouwde omgeving. Bijvoorbeeld een kindercoach of iemand anders waarbij jij denkt hulp/advies te kunnen krijgen. Zolang hetgeen wat je als advies krijgt maar goed voelt voor jou. Probeer het eens zou ik zeggen. Wie weet werkt het ook voor jou!

Sta achter hetgeen je zegt

Tenslotte nog wel het belangrijkst van allemaal, sta achter hetgeen je zegt of doet. Wanneer jij vindt dat iets wel of niet mag, straal dat dan ook uit! Dat zijn jouw waarden en normen en daar mag je rustig voor uitkomen, ook al verschilt dat wellicht met die van de buurman. Doe waarvan jij denkt dat het goed is in jullie situatie. Natuurlijk wel met inachtneming van de maatschappelijke opvoedingswaarden, dus geen verwaarlozing of mishandelingen. Dat sluit ik natuurlijk uit laten we daar wel duidelijk over zijn.

Christianne

This post was posted in Artikel, blog, kindercoaching