Wat een cadeautje is het toch om extra gevoelige voelsprieten te hebben…

Onlangs mocht ik een herdenkingsbijeenkomst bijwonen waar familieleden van een tijdens WOII gesneuvelde vliegtuigbemanning bij elkaar waren. Ze kenden elkaar niet maar hadden allemaal de verbinding met elkaar dat ze een familielid verloren waren bij een vliegtuigcrash.

Net voordat we de ruimte betraden, keek ik even naar binnen en maakte ik een foto van drie stoelen. Voor veel mensen waarschijnlijk gewoon drie stoelen in een ruimte. Maar niet voor mij…

Ik merkte de energie van overleden dierbaren op. Gewoon een aantal opgewonden mannen die enthousiast waren over wat voor moois er te gebeuren stond. Hun familie zou elkaar leren kennen en net als zij onderling ook kunnen lachen. Ze zouden dezelfde verbondenheid ervaren als zij gedaan hebben 75 jaar geleden.
Genieten van het feit dat ze niet vergeten zijn en dat ze in de harten van deze mensen nog altijd voortleven. Zij hebben hun leven gegeven voor de vrijheid van miljoenen andere mensen en wat is dan een leven op zoveel miljoenen? Zij hadden het er voor over om hun leven te geven voor het groter geheel. Zij streefden voor vrijheid en vrede op de wereld.

Laten we dat koesteren. Laten we onze vrijheid en verbondenheid waarderen. Laten we er samen voor zorgen dat er nooit meer zoiets hoeft te gebeuren.

En ik? Ik ben dankbaar dat ik deze energie en deze woorden heb mogen ervaren. Dit zijn de momenten dat ik nog extra koester dat ik extra gevoelige voelsprieten heb.